Ik ben Laura, 34 jaar en geniet van het leven met mijn man Erik en zoontje Alain van 5. In 2010 kreeg ik de diagnose MS en blijkt geen milde variant. Al snel moest ik voetballen inruilen voor zwemmen en mijn rondje ‘hard’ lopen werd in de eerste jaren al kleiner. Het leven was ondanks dat heel goed en werd nog mooier door de komst van ons mannetje. Sindsdien is het leven rijker, nog waardevoller, maar ook zwaarder. 

Het was ons gegund; een kind van ons twee. Een leventje waar je de rest van je leven verantwoordelijkheid voor wilt nemen. Al snel bleek ik een paar jasjes te hebben uitgedaan na de zwangerschap en was mij later duidelijk dat ik deze nooit meer terug aankreeg. Na een jaar moest ik stoppen met werken, het ging niet meer. Mijn energie was thuis nodig. Na 4 jaar studeren en 8 jaar werken ging ik met pensioen. Gelijk met mijn schoonvader.. 2 jaar later mocht ik ook mijn rijbewijs in de spreekwoordelijke wilgen hangen en weer twee jaar later had nooit gedacht op 34 jarige leeftijd heel blij te worden van een rollatordrager op mijn scootmobiel. Niet zelden word ik bekeken met de blik ‘dit klopt niet’. Je zou soms de handige mannen langs de kant van de weg moeten zien kijken als ik langsrijd.  Ik ben maar naar hun gaan fluiten.. Serieus, soms worden we er bijna melig van.. Soms ben ik geneigd te grappen of iemand wat uit mijn neus wilt halen. Maar ja, misschien is het volgend jaar wel echt nodig en dan denken ze, ‘zoek het uit met je pulk’. 

Oké serieus. Het wordt pittig, we worden behoorlijk op de proef gesteld. Vanaf het begin zijn we niet bij de pakken neer gaan zitten, heb je niets aan, dus we maken er wat van! Ik heb afscheid moeten nemen van veel dingen, maar wat is gebleven is de lol met mijn lieve vriendinnen, met of zonder mijn dansmoves, de liefde en plezier van mijn familie en op de 1e plaats met mijn 2 grote liefdes uitdagingen aangaan in leuke dingen doen. 

In september 2007 startten wij ook een avontuur in Moskou. Mijn 1e keer buiten Europa; met de Trans Siberië Express naar China vanaf Moskou. Precies 12 jaar later ga ik Moskou een nieuw avontuur aan. Een nieuw avontuur voor hopelijk nog meer avonturen. Toen een reis waar ik mijn leven lang op terug kan kijken. De wereld in! Geweldig als het kan, het kon en we hebben het gedaan! Onvergetelijke reizen hebben er gevolgd. Nog meer uitdagingen volgde met onze kleine backpacker erbij en belangrijker met mijn achteruitgang. Ondanks thuis een traplift werd geïnstalleerd liet ik mij bovenop een Jeep in Zuid Afrika een tentje inschuiven. Ik roep altijd ‘Alles lukt nog, het duurt alleen langer’. Maar dat gaat niet lang meer op ben ik bang. Het is niet oké als je 34 bent en je er 10 minuten over doet om je schoenen aan te doen. Of erger, je zoon van 5 hierbij laat helpen. In de jaren dat ik MS heb en achteruit ga weet ik dat het niet gaat om wat je niet meer kunt, maar het gaat erom, zeker als moeder, wat je te bieden hebt, al is het al je aanwezigheid. Je hebt liefde te geven en daar gaat het om. Maar precies dat vind ik maar wat lastig soms. 

Liefde is ook die aai over de bol, liefst niet alleen als je precies goed staat. Of even naar iemand toelopen voor een vraagje, opmerking of een knuffel, liefst niet te geforceerd.
Ik zou zo graag weer eens iemand willen helpen in plaats van alleen maar geholpen worden. Gewoon mezelf weer eens nuttig voelen, mijn zoon wat vaker in bed willen leggen, zijn zakje chips openen, een beetje dansen, mijn haar vlechten, weglopen als ik wil, mijn man spontaan om zijn nek springen, een keer de sterkste zijn thuis, want hij mag ook wel eens.. 

Het sporten, de paar kilometer wandelen die kan ik ondertussen wel missen. Met de kleinste dingen heb ik de meeste moeite. 

Wat zou ik dat weer graag kunnen doen en daarmee weer een beetje meer Lau worden. We gaan het avontuur aan. Help je ons mee?